‘Het doel van alle gesprekken is luisteren, om zo ruimte te geven aan de ander om te spreken’, drukte een collega me laatst op het hart. De opmerking zette me als notoire ‘zender’ aan het denken. Als adviseur is het toch juist mijn taak om adviezen over te brengen? Ik ging op onderzoek uit.

Mijn organisatie is ontwikkeling. Niet alleen vanwege het cliché dat verandering de enige constante is, we bouwen samen aan Goudsteen & Company. We zijn een zelforganiserend team van adviseurs, wat natuurlijk heel veel mooie dingen met zich meebrengt. Zelf invulling geven aan de manier en vorm van beoordelen en belonen bijvoorbeeld, dat bedenken we zelf en testen we in de praktijk. Moet het beter? Dan passen we het aan.

Wat het ook met zich meebrengt zijn andere verantwoordelijkheden. Over inkomsten en uitgaven bijvoorbeeld, nieuwe collega's aannemen of afspraken maken over 'sturen' en bijsturen. Want wat als het écht beter moet, wat doe je dan met de nieuw verworven verantwoordelijkheden?

In de tuin van één van onze associates hielpen we Stichting Veilig Thuis IJsselland met de prangende vraag: hoe maken we van de stichting één herkenbaar meld- en expertisepunt voor huiselijk geweld en kindermishandeling? Na afloop van de sessie vroegen we Ellen Rooijers, directeur-bestuurder bij de stichting, hoe ze terugkijkt op deze (zonnige) dag.

Eind vorig jaar kondigde ik aan dat ik anderen deelgenoot wil maken van het pad dat wij als organisatie (en ik als ondernemer) bewandelen. ‘Een stukje zelfhulp en een stukje voor jou’. Vandaag deel 3 van de blogreeks. Deze keer over mijn haat-liefde relatie met organisatieverhalen en onze zoektocht naar het verhaal van Goudsteen.

Eind vorig jaar kondigde ik aan dat ik anderen deelgenoot wil maken van het pad dat we als organisatie bewandelen. ‘Een stukje zelfhulp en een stukje voor jou.’ Vandaag deel 2 van de blogreeks. Over kaders stellen en loslaten.